Niebezpiecznik

Co do kluczy publicznych – obawiam się, że mielibyśmy wiele przypadków publikowania par kluczy… Zresztą należałoby się zastanowić, czy administracja powinna korzystać z rozproszonego modelu zaufania?

Do 15 stycznia wzory podpisów były np. obowiązkowym załącznikiem wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców (uchylony art. 11 ustawy o KRS). Wgląd nie ograniczony w czytelniach KRS.

Błąd w tytule oraz treści – to nie są WZORY podpisów. A problem – wydumany. Jak ktoś będzie chciał uzyskać przykład dowolnego podpisu, dostanie go po złożeniu dowolnego zapytania o dostęp do informacji publicznej, która taki podpis będzie zawierać. Podpis zwykle nie służy do niczego (tak jak parafki na każdej stronie – one są wyłącznie po to, żeby dla własnych celów oznaczać strony już przeczytane i zaakceptowane, lub te które już sprawdził nasz prawnik), tak samo zresztą jak na przykład …wiele umów. Umowy się pisze na wypadek konfliktu, podpis jest również na wypadek sporu – tylko grafolog może stwierdzić jego autentyczność, zatem potencjalny oszust nawet nie musi się silić na podrobienie czyjegoś podpisu, może sobie zwyczajnie cokolwiek sam nabazgrać, bo potencjalna ofiara i tak nie ma mechanizmu do sprawdzenia samego znaku graficznego. Istnieje co prawda coś takiego jak ‘wzór podpisu’, ale to jest grube niepozozumienie, gdyż wiele osób nie umie drugi raz mechanicznie podpisać się tak samo po latach, więc stoisz w takim banku i pytasz pani w okienku “a może tak wam to 10 lat temu namalowałem?” – głupota stwarzająca iluzję bezpieczeństwa, bo sprawdza się jedynie jakieś zgrubne podobieństwo. Jakby nie wystarczyło porównanie danych z dowodu – co jak co, ale podobieństwo twarzy ze zdjęcia ludzki mózg analizuje nieporównywalnie lepiej, niż podobieństwo literek, a fałszerstwo wizerunku też jest trudniejsze do wykonania domowymi metodami.

A żeby uzmysłowić każdemu, że podpis jest na prawdę mało istotny – fałszesz może posłużyć się oryginalnym, wystarczy że go uzyska np. na kilkustronicowej decyzji i podmieni pierwsze strony, wtedy pozostaje jedynie analiza papieru oraz tonera tej ostatniej strony z podmienionymi; ale przecież uzyskanie takiego samego papieru oraz tuszu jest również banalne (kto to dostarcza będzie widoczne w wynikach przetargu) i wtedy pozostaje już chyba tylko analiza samego procesu druku, tj. cech charakterystycznych konkretnej drukarki, a więc rzecz leżąca grubo poza zasięgiem ofiary. Po co więc chronić coś, co jest dostępne powszechnie?

Urzędników nikt nie uczy, aby:
1. unikać podpisów na nowej stronie, z jakimiś pojedynczymi linijkami tekstu powyżej – zwykle stałe stopki z pouczeniem o terminie, ktore można zastosować w nowospreparowanym piśmie,
2. drukować dwustronnie – wówczas problem jest ograniczony do stron nieparzystych, czyli o 50% zredukowana szansa na wykorzystanie ich autentycznego podpisu do frauda,
3. bezwzględnie podawać na dole dokumentu (tj. stronie z podpisem) daty, sygnatury pisma oraz danych stron (otrzymują: strony, a/a).

Zwykle piszecie tutaj o zagrożeniach cyfrowych, ale w dziedzinie analogowej takie rzeczy również robiono i będzie się robiło, zatem problem ludzkiej ignorancji to nie jest coś nowego, wynikającego z niedostosowania się do nowych cyfrowych warunków, tylko stare jak świat “kawa mi stygnie, a nie pierdołami się zajmować będę, jakoś to będzie”. Ludzie ignorują i będą w większości ignorowali swoje bezpieczeństwo (AC jest drogie, a dobrze jeżdżę i mam immobilizer, więc nie ukradną, ubezpieczenie od pożaru czy powodzi też drogie, ale na pewno nic się nie stanie, a jak coś to państwo płaci, wypłacę sobie 200 kzł z banku i zapakuję do reklamówki, przecież mnie nie okradną, po co mam czytać umowę, już tyle ludzi czytało, to musi być w porządku, zadzwonili do mnie z taką dobrą ofertą, muszę się spieszyć, wygralem super garnki, napisał do mnie nigeryjski bogacz itd.) – z drugiej strony są paranoicy, którzy spędzają godzinę nad umową …nie rozumiejąc jej treści (z braku znajomości podstaw prawa), wyłączający JS w przeglądarce, czytający onet przez tora, chowający się przed uliczną kamerą, kupujący pizzę za bitcoiny czy cała masa preppersów szykujących się na apokalipsę czy inną wojnę. Mało kto ma zdrowy instynkt samozachowawczy – z jednej strony zanika, bo za wygodnie się nam żyje, z drugiej strony jak już ktoś się spotka z oszustwem, to zaburzenie idzie w drugą strone. I żadne szkolenia nic tu nie pomogą.